Waga więzi emocjonalnej z noworodkiem

Waga więzi emocjonalnej z noworodkiem

Autorem artykułu jest Abete

Wczesny kontakt noworodka z rodzicami, w takim samym stopniu z ojcem jak i z matką, jest sprawą nadrzędną i położniczy personel medyczny powinien dołożyć wszelkich starań, aby ten kontakt umożliwić.
Każda chwila życia małego dziecka ma fundamentalne znaczenie: obecność ojca przy narodzinach lub zaraz po nich, układanie dziecka na brzuchu matki tuż po porodzie, system rooming-in, oraz wczesne rozpoczęcie karmienia piersią, które jest nie tylko zdrowe i wartościowe z punktu widzenia rozwoju fizjologicznego, ale także psychicznego i więzi rodzinnych.
Ludzki noworodek jest najbardziej niedojrzały i zależny fizycznie od rodziców spośród wszystkich naczelnych, a człowiek jako jedyny ssak wymaga pomocy przy porodzie i połogu. Źródłem tego stanu jest ewolucja homo sapiens. Dwa miliony lat temu czworonożni przodkowie człowieka przyjęli postawę stojącą, co spowodowało zmianę kształtu miednicy kobiecej i znacznie utrudniło poród. Zwroty główki, których dokuje płód są bezpośrednią konsekwencją ewolucyjnego postępu. Ponadto towarzyszył mu rozwój i powiększenie czaszki oraz mózgu, dlatego noworodki ludzkie musiały zacząć rodzić się wcześniej, zanim osiągnęły dojrzałość. Tkanka mózgowa człowieka rozwijać się zatem musi długo po porodzie przez pierwsze lata życia. Dlatego też tak niezbędny dla prawidłowego rozwoju małego dziecka jest bezpieczny poród i wczesne nawiązanie relacji z rodzicami.
Po urodzeniu noworodek traci fizyczną jedność z matką, nadal jednak jest od niej całkowicie zależny w spełnianiu wszystkich fizjologicznych potrzeb. Aby zaspokoić te prymarne, jak głód i pragnienie, potrzebna jest fizyczna bliskość rodziców oraz przywiązanie uczuciowe. O stopniu przywiązania decyduje nastawienie kobiety do macierzyństwa, które z kolei jest zależne od jej stanu zdrowia psychicznego i fizycznego, wychowania w dzieciństwie, więzów uczuciowych z mężem, bądź ojcem dziecka, warunków materialnych rodziny, planów zawodowych. W prawidłowych warunkach rozwija się stopniowo, co związane jest z konkretną osobą partnera i wizualizacją planowanej ciąży. Świadoma decyzja o poczęciu dziecka wpływa bezpośrednio na jego natychmiastową akceptację. Momentem przełomowym jest poczucie pierwszych ruchów, usłyszenie bicia serca, czy zobaczenie płodu na ekranie monitora ultrasonograficznego.
Aby wesprzeć diadę matka-dziecko po porodzie układa się malucha na brzuchu kobiety. Umożliwia to natychmiastowy kontakt między nimi, który wpływa bezpośrednio na kształtowanie się późniejszych relacji. Pierwsze chwile z dzieckiem i pierwsze karmienie piersią są czasem zapoznawania się, tzw. „zadzierzgnięciem więzi”. Matka nawiązuje kontakt z dzieckiem patrząc mu w oczy, mówiąc do niego, dotykając go, pieszcząc, a noworodek oddziałuje na nią całą swoją osobą, bezbronnością, płaczem, przytulaniem się, właściwie każdym ruchem.
Wspieranie kontaktu matki i dziecka jest jednym z nadrzędnych zadań opieki położniczej w szpitalach. W naszych warunkach niestety nie zawsze jest to praktykowane. Lekarze powinni dbać o pełen profesjonalizm zabiegów położniczych, a położne o spokojny, bezpieczny i świadomy przebieg porodu. Ważne, aby go zindywidualizować. Żadnej kobiecie nie znudzą się komplementy: jesteś dzielna, jesteś dobrą matką, masz śliczne dziecko. Takie słowa, życzliwe gesty i uśmiech korzystnie wpływają na samopoczucie kobiety tuż po porodzie i w pierwszych dniach realnego macierzyństwa, kiedy to burza hormonów załamuje jej wiarę w siebie i swoje możliwości.
--- Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl